کفش چرم پتینه

در سال ۱۸۱۸ مخترع خلاق نیوجرسی ، ست بویدن (۱۸۷۰-۱۷۸۸) یک فرآیند تکمیل ویژه را کشف کرد که طی آن چندین لایه رنگ ، روغن ، لاک یا رزین به چرم ناتمام زده می شد و به آن پایان سخت و براق می داد. به زودی کارخانه های تولید کفش در نزدیکی خانه او در نیوارک تولید کفش های مد روز از چرم جدید را آغاز کردند. در اواخر قرن نوزدهم پسران و دختران جوان از خانواده های ثروتمند دمپایی چرمی مشکی استفاده می کردند ، و همچنین آنها یک گزینه محبوب برای لباس رسمی بزرگسالان بودند. در دهه ۱۹۲۰ مدل موهای مردانه معروف که در آن موها با روغن صاف می شد به عنوان ظاهر چرم لکه دار شناخته می شد.

چرم های پلاستیکی در دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ ، زمانی که برای کفش های رسمی دختران جوان استفاده می شد ، محبوبیت زیادی پیدا کردند. به دنبال مشکلات جنگ جهانی دوم (۴۵-۱۹۳۹) ، دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰ اوج اقتصادی بود. معرفی تلویزیون و بسیاری از لوازم برقی جدید بخشی از یک فضای کلی بود که برای چیزهای مدرن ، براق و جدید ارزش قائل بود. کفش های چرمی مشکی براق و گاهی سفید ، بخشی استاندارد از کمد لباس دختران از هر طبقه و نژاد بود که برای موارد خاص یا عبادتگاه پوشیده می شد. در حقیقت ، یکی از ماندگارترین داستانهای مشهور در مورد کفش چرمی ، از یک منبع مذهبی ناشی می شود. معمولاً توسط کسانی که در دهه ۱۹۶۰ بزرگ شده اند گزارش می شود که کشیش ها و راهبه های کاتولیک روم به دختران هشدار می دهند که از چرم لکه دار دور نباشند و به آنها می گویند که سطح براق کفش ها نشان دهنده زیر شلوار آنها است. این فرهنگ عامیانه ، خواه درست باشد یا نباشد ، منجر به بسیاری از لطیفه های رایج و حداقل یک تولید تئاتری شده است ، نمایش موسیقی بیل مک هیل در سال ۱۹۸۵ ، آیا کفش های چرم ثبت شده آیا واقعاً بازتاب می یابد؟

در اواخر قرن بیستم لباس غیر رسمی شد و کفش چرمی زنانه دیگر جزent مورد نیاز کمد لباس دختران جوان نبودند. این کفش ها هنوز هم به عنوان کفش رسمی توسط کودکان و بزرگسالان پوشیده می شوند و در سال ۲۰۰۱ وقتی تولید کننده کفش نایک کفش های کتانی چرم لکه دار “Jordan” را با نام “retro” معرفی کرد ، یک چرخش مدرن روی چرم کلاسیک پیدا کرد و ۱۲۵ دلار فروخت.