کفش چرم پتینه

در سال 1818 مخترع خلاق نیوجرسی ، ست بویدن (1870-1788) یک فرآیند تکمیل ویژه را کشف کرد که طی آن چندین لایه رنگ ، روغن ، لاک یا رزین به چرم ناتمام زده می شد و به آن پایان سخت و براق می داد. به زودی کارخانه های تولید کفش در نزدیکی خانه او در نیوارک تولید کفش های مد روز از چرم جدید را آغاز کردند. در اواخر قرن نوزدهم پسران و دختران جوان از خانواده های ثروتمند دمپایی چرمی مشکی استفاده می کردند ، و همچنین آنها یک گزینه محبوب برای لباس رسمی بزرگسالان بودند. در دهه 1920 مدل موهای مردانه معروف که در آن موها با روغن صاف می شد به عنوان ظاهر چرم لکه دار شناخته می شد.

چرم های پلاستیکی در دهه های 1950 و 1960 ، زمانی که برای کفش های رسمی دختران جوان استفاده می شد ، محبوبیت زیادی پیدا کردند. به دنبال مشکلات جنگ جهانی دوم (45-1939) ، دهه 1950 و اوایل دهه 1960 اوج اقتصادی بود. معرفی تلویزیون و بسیاری از لوازم برقی جدید بخشی از یک فضای کلی بود که برای چیزهای مدرن ، براق و جدید ارزش قائل بود. کفش های چرمی مشکی براق و گاهی سفید ، بخشی استاندارد از کمد لباس دختران از هر طبقه و نژاد بود که برای موارد خاص یا عبادتگاه پوشیده می شد. در حقیقت ، یکی از ماندگارترین داستانهای مشهور در مورد کفش چرمی ، از یک منبع مذهبی ناشی می شود. معمولاً توسط کسانی که در دهه 1960 بزرگ شده اند گزارش می شود که کشیش ها و راهبه های کاتولیک روم به دختران هشدار می دهند که از چرم لکه دار دور نباشند و به آنها می گویند که سطح براق کفش ها نشان دهنده زیر شلوار آنها است. این فرهنگ عامیانه ، خواه درست باشد یا نباشد ، منجر به بسیاری از لطیفه های رایج و حداقل یک تولید تئاتری شده است ، نمایش موسیقی بیل مک هیل در سال 1985 ، آیا کفش های چرم ثبت شده آیا واقعاً بازتاب می یابد؟

در اواخر قرن بیستم لباس غیر رسمی شد و کفش چرمی زنانه دیگر جزent مورد نیاز کمد لباس دختران جوان نبودند. این کفش ها هنوز هم به عنوان کفش رسمی توسط کودکان و بزرگسالان پوشیده می شوند و در سال 2001 وقتی تولید کننده کفش نایک کفش های کتانی چرم لکه دار “Jordan” را با نام “retro” معرفی کرد ، یک چرخش مدرن روی چرم کلاسیک پیدا کرد و 125 دلار فروخت.